foncier
foncier, ère
adj. [ de fonds ]foncier
n.m.foncier
(fɔ̃sje)foncière
(fɔ̃sjɛʀ)adjectif
foncier
Figurément, il signifie Qui va jusqu'au fond d'une chose. Il possède les qualités foncières d'un bon administrateur. Une erreur foncière.
foncier
Foncier, m. acut. adject. C'est du fonds, corps et consistence d'iceluy, comme, Seigneur foncier, celuy qui nuement est du fonds de terre, dont on l'appelle aussi seigneur trefoncier (mot ayant lieu en cas de roture) car autrement il n'y auroit qu'un seul seigneur trefoncier en chaque principauté souveraine, Proprietatis dominus.
Rente fonciere, Vectigal quod penditur quotannis fundi domino.
Justice fonciere, Iurisdictio inermis, exanguis et pura B.
foncier
FONCIER, IèRE, adj. [Fon-cié, ciè-re: 1re lon. 2e. é fer. au 1er, è moy. et long au second.] 1°. Qui concerne le fonds d'une terre. Seigneur foncier, le Seigneur du fonds, par distinction du Seigneur Haut-Justicier, ou du Seigneur direct. — Rente foncière, assignée sur un fonds de terre. = 2°. Habile, qui a un fonds de science. "Cet Avocat n'est pas éloquent, mais il est foncier dans le Droit et dans la Pratique.