venger
(Mot repris de vengiez)venger
v.t. [ du lat. vindicare, revendiquer ]se venger
v.pr.venger
Participe passé: vengé
Gérondif: vengeant
Indicatif présent |
---|
je venge |
tu venges |
il/elle venge |
nous vengeons |
vous vengez |
ils/elles vengent |
VENGER
(van-gé. Le g prend un e devant a et o : vengeant, vengeons) v. a.HISTORIQUE
- XIe s. Si vengez cels que li fels [le cruel] fist ocire [, Ch. de Rol. XI]Car chevalchez, vengez ceste dolur [, ib. CLXXIV]S'or n'i ferez [si vous n'y frappez à présent] pur venger vostre hunte [, ib. CCLVIII]Venget [je] m'en sui [de Roland], mais n'i ad traïsun [, ib. CCLXXIV]
- XIIe s. Je ne m'en sai vengier, fors au plorer [, Couci, VI]Du vangier vous semont vostre empereres d'Ais [, Sax. X]Trestut mun lignage ad et mun regne avillié ; Li duels [deuil] m'en vait al cuer : nuls ne m'en a vengié [, Th. le mart. 134]
- XIIIe s. E si li vingt sol n'esteient rendu à la requeste de mei ou de mes hers [hoirs], leiret [il serait permis] moi ou mes hers venger sur les chouses de la ville de Fontseche, tant que mi ou mi her aguissem [eussions] lo dit cens [, Bibl. des ch. 3e série, t. v, p. 86]Ses felons cuers l'art et detrenche, Qui de li Dieu et la gent venche [, la Rose, 266]Lors se sot bien Amors vengier Du grant orguel et du dangier, Que Narcissus li ot mené [, ib. 1497]N'a pas soi bien vengié qui maladie en prent ; Ainz fait d'un domaige deux, Ce dit li vilains [, Prov. du comte de Bret. ms. de St. Germ. f° 114, dans LACURNE]
- XIVe s. Car qui se vuet de tous vengier, Son pain ne puet en pais mangier [MACHAUT, p. 118]
- XVe s. Je m'en voys icy à ung hermite, pour moy venger [guérir] d'une enfermeté que j'ay [, Perceforest, t. II, f° 42]Par ma foy, dist Passalien, tel cuyde bien venger son blasme, qui l'accroist [, ib. t. IV, f° 107]
- XVIe s. Ils arresterent que sans aucun delay il falloit venger ceste mort [AMYOT, Phil. 36]Se venger sur soy mesme du mal que.... [MONT., I, 21]Les dieux vengerent [punirent] cette perfide subtilité [ID., I, 27]
ÉTYMOLOGIE
- Wallon, veingî ; provenç. venjar, vengar ; espagn. vengar ; portug. vingar ; ital. vengiare ; du lat. vindicare (voy. VENDIQUER).
SUPPLÉMENT AU DICTIONNAIRE
- VENGER. - ÉTYM. Ajoutez : L'orthographe vendicare se trouve dans un texte de l'an 670 (PARDESSUS, CCCLXI, 61).
venger
Il se dit aussi en parlant des Personnes qu'on considère comme offensées. Venger quelqu'un d'un affront. Venger son ami. Se venger avec éclat. Se venger de ses ennemis. Se venger sur quelqu'un d'une injure qu'on a reçue. Il m'a joué un mauvais tour, je m'en vengerai. Elle s'est bien vengée.
Il se dit encore en parlant des Choses que l'on regarde comme atteintes par une offense. Venger son honneur. Venger la mémoire de quelqu'un. Venger sa patrie.
venger
Venger, Vengeur, Vengeance, voyez Vanger.
Venger, Vlcisci, Vindicare, Persequi iniurias.
Venger autruy de soymesme, Supplicium alicui de se dare.
Se venger de ses ennemis sous couleur de son office, Suas simultates pro magistratu exercere, Bud. ex Liu.
Se venger de quelque cas, Aliquod factum vlcisci.
Tu le vengeras de toymesme, Dabis ei vltro supplicium.
Demeurer sans estre vengé, Iacere inultum.
venger
venger (se)
venger
rächen, Rachenavenge, avenge oneself, revenge, take revengewreken, wraaknemen, wraak nemenנקם (פ'), נָקַםvenjarvenĝivengarkostaadesforrar, vingar, vingar-sehämnaεκδικούμαιотмъщение復仇hævn복수 (vɑ̃ʒe)verbe transitif
venger
[vɑ̃ʒe] vt → to avenge [vɑ̃ʒe] vpr/vise venger de qch → to avenge o.s. for sth, to take one's revenge for sth
se venger de qn → to take revenge on sb